Eksperti nastavljaju da kritikuju DSM
(Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje)
Mr. Thomas Szasz, profesor psihijatrije emeritus (veteran koji je časno završio svoju profesiju, ali je obično još aktivan, to je počasno zvanje raznih profesora i akademičara); Psihijatar međunarodnog ugleda, dr. Thomas Szasz piše: "Tobožnja dokazanost DSM-a (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) je ojačana tvrdnjom psihijatara da su mentalne bolesti ustvari bolesti mozga–a ta tvrdnja je navodno zasnovana na nedavnim tehničkim otkrićima skeniranja mozga, kao i tvrdnjama farmakoloških agenata za liječenje. To nije istina." On takođe ističe da "ne postoji nalaz krvi niti bilo koji drugi biološki test kojim se može utvrditi prisustvo mentalnih bolesti, koa što je to slučaj kod tjelesnih bolesti. Ako bi takav test i postojao onda bi se umjesto mentalne bolesti taj simptom klasifikovao kao tjelesna bolest."
Dr. Sydney Walker III, psihijatar i neurolog, u vezi DSM-a (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) kaže:
"...da vodi ka nepotrebnom drogiranju miliona američke djece kojima je bolest mogla biti dijagnosticirana, liječena i izliječena bez upotrebe toksina i potencijalno smrtonosnih lijekova. "
"Nenaučno istraživanje koje je korišteno za stvaranje DSM-a (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) vodi ka iracionalnom i stalnom mijenjanju dijagnostičkih kriterija: tako recimo prema jednom kriteriju DSM-a (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) pacijent bi mogao biti savršeno normalan dok bi već prema sledećem bio mentalno bolestan. (Na primjer, 'Poremećaj ličnosti poznat kao narcisoidnost'je opisivao tašte osobe koje su zaljubljene u svoju ličnost i koje često iskoruštavaju druge – što je ujedno bio kriterij za dijagnoza 'narcisoidne osobe' po DSM-a (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) do 1968.godine. Međutim, taj isti kriterij je eliminisan u periodu od 1968. do 1980. godine. Te 1980. je prvobitni kriterij ponovo bio uspostavljen. Prema tome, narcisoidna osoba je bila 'mentalno bolesna' prije 1968. godine, zatim je bila normalna sledećih dvanaest godina, da bi od 1980. ponovo bila 'mentalno bolesna'. )"
Potpredsednik odbora tvoraca DSM-a IV (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) dr. Harold Pincus je priznao da "nikada nije postojao kriterijum koji je zahtijevao da psihijatrijske dijagnoze budu dokazane na biološkoj osnovi (uzroku)."
Paul R. McHugh, profesor psihijatrije koji predaje na John Hopkins University School of Medicine i psihijatar-načelnik u bolnici John Hopkins u Baltimoru, kaže:
"... U nedostatku pravovaljanih ideja kao što je šest mehanizama bolesti u internoj medicini, američki psihijatri su se obratili 'odborima eksperata'da bi definisali mentalni poremećaj.Članstvo u jednom takvom odboru je stvar toga kolika je nečija reputacija u APA (Američko društvo psihijatara ili na engl. American Psychiatric Association) što znači da oni izabrani mogu u povjerenju očekivati da pokažu ne samo potreban stepen psihijatrijske kompetencije, nego što je možda mnogo važnije, talenat za diplomatiju i samo-promociju."
"Novi DSM (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje ) pristup da koristi eksperte i opisne kriterije u indentifikovanju psihijatrijskih bolesti je ohrabrio proizvodnu industriju. Ako je možeš opisati, možeš je imenovati; ako je možeš imenovati, možeš tvrditi da postoji kao zaseban'entitet', sa kojim je eventualno direktno povezan neki tretman. Prijedlozi za nove psihijatrijske poremećaje su se toliko umnožili, da je sam DSM (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) sam narastao sa 119 stranica iz 1968.godine na 886 stranica, koliko ih ima u poslednjem izdanju; već je u fazi osmišljavanja novo i prošireno izdanje, koje će se zvati DSM-V (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje). Uvrštene u ove nove stotine strana su neke katagorije, koje su sumnjive, u smislu da su to više normalni odgovori osjećajnih ljudi, nego psihijatrijski'entiteti'; a neki od ovih kategorija su čiste izmišljotine njihovih predlagača."
Mg. Paul Genova, pišući za časopis Psychiatric Times je rekao: "DSM (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) je nadživio svoju korisnost za otprilike dvije decenije. Treba prestati s njegovim korištenjem, a ne vršiti prepravke na njemu."
Psihijatar Matthew Dumont kaže: "Poniznost i arogancija se skoro nikad ne mogu razlikovati, oni su kao razigrani psi. Oni kažu: "... iako ovaj priručnik pruža klasifikaciju mentalnih poremećaja...nema definicije koja adekvatno određuje tačne granice između između razboritisti i nerazboritosti... [APA (Američko društvo psihijatara ili na engl. American Psychiatric Association), 1987.]... Oni nastavljaju da tvrde: "..ne postoji pretpostavka da je svaki mentalni poremećaj zaseban entitet, sa oštrim razgraničenjima jednog između drugog, te između postojanja i nepostojanja mentalnog poremećaja."
Psiholog Renee Garfinkel, član American Psychological Association, izjavio je grupi koja je radila na DSM-u III-R (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje): "Nizak nivo intelektualnog napora je šokantan. Dijagnoze su zasnovane glasanjem većine, na nivou po kom bismo glasali, u koji restoran idemo danas na ručak. Vi se osjećate kao Italijan, ja kao Kinez, pa hajde da nađemo neki kompromis i odemo u kafeteriju. A onda taj dogovor utipkamo u kompjuter."
David Healey, psihijatar, direktor odijela za psihijatrijsku medicinu u Sjevernom Velsu i autor knjige The Anti-Depressant Era, kaže: "Mora se biti istrajan u borbi, ili dijalektičkom procesu, da se tačno odredi značaj fizičkih simptoma i gdje su to granice između zdravlja i bolesti." J. Allan Hobson i Jonathan A. Leonard, autori knjiga Out of Its Mind, Psychiatry in Crisis, ACall For Reform kažu: "...autoritativni status i detaljna priroda DSM-a IV (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) teži promovisanju ideje da je sasvim prihvatljivo ponavljanjati dijagnozu i gurati tablete po svaku cijenu."
Psihijatar Al Paradies tvrdi: "DSM (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) je remek dijelo političkog manevrisanja."On je također uočio da "ono što su oni uradili jeste da su mnoge probleme, koji nemaju uočljivbiloški uzrok, proglasili mentalnim bolestima."
Elliot S. Valenstein, biopsiholog i autor knjige Blaming the Brain , navodi: "DSM-IV (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) nije neki poseban dokument. To je čisto opisivanje i ne predstavlja naučni uvid niti bilo kakvu teoriju o tome šta bi moglo uzrokovati mnoštvo mentalnih poremećaja sa te liste."
Mg. Lawrence Diller, autor knjige Running on Ritalin , ističe: "Potraga za biološkom uzrokom mentalne bolesti je prokleta od samog početka, zbog kontradiktornosti i dvosmislenosti dijagnostike zasnovane na ADHD-u( ADD ili "poremećaj" pomanjkanja pažnje i hiperaktivnost ili poznat još kao hiperkinetički sindrom), onakvim kakvim ga DSM (Dijagnostički i statistički priručnik za mentalne poremećaje) definiše... Cijenim napore da se otkrije uzrok, ali urodiće plodom kao i potraga za svetim gralom."
Prijavite zločine i kršenja ljudskih prava u psihijatriji
Ako znate slučajeve kršenja ljudskih prava u psihijatriji ili kroz pojedinačne psihijatre ili slučajeve silovanja pacijenata od strane psihijatara, slučajeve ubistava i samoubistava, korupciju u psihijatriji, korupciju pravosuđa kroz psihijatriju i bilo koja druga kriminalna djela, kontaktirajte nas i prijavite zločin.